Coraz bliżej...

Każdy czeka na wakacje, na wolne dni od szkoły i ja nie jestem wyjątkiem, bo sama już ma dość codziennego użerania się z poprawianiem ocen na ostatnią chwilę. Niestety u mnie w tym roku naukowa porażka, ale nie przejmuję się i myślę o tym, żeby jak najszybciej poprawić, i mieć to z głowy.
Stop, stop...czy to blog o mnie? Oczywiście, że nie.

Zastanawiacie się co u Astry?
Ruda żyje, chodzi na spacery, je, pije i śpi. Tyle o jej dniu, a więc po co piszę post, nie mając na niego pomysłu. Zbliżają się wolne dni, a z nimi więcej czasu z psem na spacerach. Nie ukrywam, że w tygodniu nie mam ochoty na jakieś szczególne zajęcia z Astrą, a jak weekend to marzę tylko o siedzeniu w domu i nic nie robieniu. Jednak pies czasem domaga się uwagi. Obecny sposób na jakieś relacje z psem w moim wydaniu to codzienne przeglądnie sierści pod kątem kleszczy, czesanie i wycinanie jakiś kołtunów, które robi sobie myjąc się. Nasz dzień nie jest taki ciekawy jaki chciałabym, aby był. Jednak nie narzekamy.
W planach mam nagranie jakieś filmiku z Rudą, ale coś nie mogę się za to zabrać. W końcu trzeba będzie to zrealizować. Obecnie żyjemy tak, aby było dobrze, ale nie tak, aby było aktywnie. Chociaż wiem, że nie będzie już żadnych specjalnych wyczynów, ale od czasu do czasu można trochę poćwiczyć komendy.
Pogoda przez ostatnie dni była paskudna i nic też się nie chciało, ale muszę na prawdę w końcu wyruszyć na jakąś wyprawę, którą będę mogła tu opisać od początku do końca.

To chyba tyle od nas. Dajemy znak życie, a mam nadzieję, że już NAPRAWDĘ za niedługo pojawi się tutaj coś sensowego.

Nadal trochę fotografuję Rudą, zapoznaję się z nowymi programami do obróbki zdjęć, a więc żeby post nie był nudny dodam kilka zdjęć. Rewelacji nie ma, bo jednak w jakimś tam stopniu zdjęcia zależą od aparatu, ale nie poddaję się i walczę z moim kompakcikiem.