Życie z "małym" psem

Na blogu ostatnio była cisza i chyba zmienię częstotliwość dodawania postów. Nie wyrabiam z pisaniem, bo w tygodniu pracuję, a w weekend nie zawsze mam chęć siadać do komputera. Co nie zmienia faktu, że brakuje mi pisania, bo uwielbiam blogowanie i nie chcę tego porzucać. Jednak postanowiłam, że posty będę pojawiać się co dwa tygodnie w niedzielę. Jeśli będę miała ochotę napisać coś częściej to oczywiście napiszę. Na razie jednak zostanę przy postach dwa razy w miesiącu. Mam nadzieję, że wyjdzie to na dobre blogowaniu. :)

Dzisiaj taki post z moimi przemyśleniami. Może to się wydać dziwne, bo Niko wcale nie jest taki mały. Jednak ja zazwyczaj miałam do czynienia z większymi psami, a więc Czarny jest dla mnie niewielkich rozmiarów. I  tak mnie naszło, żeby porównać życie z małym i dużym psem, którym była Astra. Na pewno jest dużo plusów, ale jakieś minusy też się znajdą. Oczywiście te negatywne strony nie wpływają na relacje między mną a psem.

Mniejszy pies to przede wszystkim widoczna różnica w wydatkach. Mimo wszystko mniej je, a więc karmy nie idzie tak dużo, krople na kleszcze wychodzą taniej, bo mniej kilogramów. Myślę, że to jest jeden z plusów małych psów. Wydatki jednak są sporo prze czworonogu, a im psiak większy to więcej je. Jakkolwiek pies jest karmiony to nie da się ukryć, że różnica w porcjach dla 15 kg, a 30 kg jest spora. Astra się zabawkami nie bawiła, ale jeśli jakieś zabawki miałabym jej kupić to byłyby to większe odpowiedniki, a im większe tym droższe. Niko zalicza się do psów w przedziale S-M przy zabawkach, a szarpaki to zdecydowanie wystarczą mu te najmniejsze. Czyli wydatki na zabawki też są mniejsze.

 Jeśli już o kilogramach mowa to im mniejszy pies tym bardziej "poręczny". Astra była duża i ciężka, a więc nie było szans, że sama ją podniosę chociażby do wanny, a co dopiero wziąć na ręce. Niko jest mały i nie najcięższy. Nie mam problemu, żeby go oderwać z ziemi i chwilę nieść, czy wziąć na kolana. Myślę, że to jest duże ułatwienie jeśli psa w pewnych sytuacjach można podnieść samemu. Przykładem może być wizyta u weterynarza, Astra nie lubiła tam chodzić, a więc zapierała się wszystkimi łapami i miałam problem, bo nie było szans, że ją podniosę, musiałam kombinować i jakoś ją tam "zaciągnąć". Niko też niechętnie odwiedza to miejsce, a poza tym jest tam wiele psów, na które Niko reaguje różnie. W takiej sytuacji bardziej odpowiada mi wielkość Niko, bo bez problemu wezmę go do góry i wniosę do gabinetu, bez niepotrzebnego szczekania i denerwowania innych pacjentów. 

Jest pewna kwestia, którą bezapelacyjnie przypisuję jako ogromny plus dla dużych psów. Przy Astrze czułam się bezpiecznie, jej rozmiar mimo wszystko wzbudzał jakiś respekt i ludzie często sami woleli ominąć mnie z daleka. Po prostu z dużym psem czuję się bezpieczniej, bo wiele osób boi się czworonogów, a jak widzę, że jest nie najmniejszy to wolą przejść jak najszybciej. Z Niko mam czasem obawy jak mam minąć niepewne grupki osób. Chociaż akurat trafił mi się dość szczekliwy pies, mimo wszystko z psem rozmiarów Czarnego nie czuję się tak bezpiecznie jak z większym czworonogiem. Oczywiście nie chodzi mi o to, że jakby coś się miało dziać to czekam na reakcję psa, ale myślę, że sami widzicie podejście ludzi do yorków a do bokserów, owczarków. Niko nie jest bardzo mały, ale ludzie się go nie obawiają, z Astrą rzadko kto mnie zaczepiał i "ciumkał" do psa. Każdy pies ma zęby i nie zależnie od tego jaki duży to może ugryźć, ale większości ludzie odróżniają chyba tylko małe, niegroźne czworonogi i te większe, groźne. Duży pies to także więcej ciała do głaskania. Czuje się, że jest pies. Chociaż wtedy też czworonóg zajmuje więcej miejsca np. na kanapie. Jestem typem osoby, która pozwala psom leżeć na łóżku. Przy Astrze często połowa tapczanu była zajęta, a przy Niko jest to zaledwie kawałeczek.

 

Podsumowując wyszło na to, że lepiej mieć małego psa. Jednak ja w przyszłości będę celować w duże psy. Zawsze otaczały mnie większe czworonogi, nie chciałam małych psów. Niko nie jest całkiem mały i dobrze, jest taki jakiego akurat szukałam. Nie za duży, ale nie za mały. Można czuć, że jest pies, ale też bez problemu wziąć na ręce bez uszczerbku na zdrowiu. Wpis nie ma na celu namawiania nikogo na małego psa, a po prostu takie moje zestawienie cech, które najbardziej się wyróżniają. Mieszkają z Astrą przez tyle lat przyzwyczaiłam się do większego psa, a teraz mając Niko często zaczynam rozumieć obawy właścicieli mniejszych psów. Opisałam różnice, które ja odczuwam żyjąc z psem do 15 kilogramó. Mam nadzieję, że taki post przypadł Wam do gustu.